Надвор'е станавілася больш прахалоднай, а сонечныя дні змяняліся дажджлівымі. Лісце на дрэвах пачалі ападаць, ураджай з палёў пачалі збіраць. Па вокнах стукаў ціхі дожджык, а вецер пяшчотна яго падхопліваў і разносіў па акрузе. Гэта значыла толькі адно: лета сканчалася і наступала восень.
Праз тыдзень зноў давядзецца адправіцца ў школу. Дарослыя людзі пачнуць вяртацца з адпачынкаў, і ўсе пачнуць бегаць па крамах і купляць рэчы да навучальнага года. Я б не сказаў, што мне не падабаецца ў школе, проста я не люблю хадзіць па крамах. Гэта бывае вельмі нудна і сумна.
Гэтае лета было для мяне чымсьці дзіўным. Мы з бацькамі шмат дзе падарожнічалі. Я бачыў нават горы. Гэта незабыўныя адчуванні, калі ты падымаешся ўверх па схіле. Тваё дыханне пачынае пачашчацца, і на табе шмат-шмат адзення. Дзесьці высока над зямлёй мы з бацькамі пілі гарбату з тэрмаса, і гэта было выдатна.
Пасля гэтага мы вярнуліся нашы тутэйшыя краю, і накіраваліся на сваю дачу. Яна размяшчалася каля возера. Кожны дзень перад мной адкрывалася водная роўнядзь. І я быў шчаслівы. Тут у мяне было шмат сяброў, з якімі мы адпраўляліся на возера і праводзь там кожныя сонечныя дні. Я за гэты час нават загарэў і колер маёй скуры прыкметна змяніўся. Будаваць буданы на дрэвах, гуляць у хованкі па ўсёй акрузе - усё гэта было для мяне чымсьці асаблівым. У гэтае лета я пачаў разумець, што варта шанаваць такія дробныя моманты, бо дзяцінства калі-небудзь скончыцца, і давядзецца хадзіць на працу. Бо калі-небудзь скончацца гульні ў хованкі і прыйдзецца стаць дарослым.
Але вось ужо канец жніўня, і мой загар амаль прайшоў. Хоць лета і было добрым, але трэба рухацца далей. Складана адпускаць гэтыя шчаслівыя моманты і вяртацца ў звычайную руціну. Але, толькі ў нашых сілах зрабіць гэтую руціну такі ж незабыўнай, як і маё лета. Так можна зрабіць з любым месяцам года. А там, ужо, і лета будзе не за гарамі.
