Мне здаецца, што яшчэ зусім нядаўна ўсе дарослыя былі дзецьмі. Толькі ўчора іх не клікалі дадому з вокнаў на вячэру, яны не адрываючы вачэй, глядзелі і слухалі казкі, верылі ў цуды, а яшчэ ў монстриков, якія схаваліся ў іх пад ложкам. Вось і я стаю на парозе дарослага жыцця. Няма, маё дзяцінства яшчэ не скончылася, але я ўжо за ім сумую. Мне не хапае наіўнасці, непасрэднасці, лёгкасці.
Як жа ўсё казачна і цікава ў маім дзяцінстве. Усе вакол выклікае масу пытанняў. На іх абавязкова хочацца атрымаць адказ у дарослых. Маё дзяцінства – гэта чароўны лес, дзе хаваюцца пачвары, дзе за кустамі сядзяць феі і добрыя эльфы. Маё дзяцінства – гэта выдатныя, маляўнічыя кнігі, цудоўныя фільмы і казкі. А з якой невытлумачальнай магіяй абсыпаюцца з неба сняжынкі. Мне яны здаюцца прышэльцамі, якія прыляцелі паглядзець на нас з іншых, невядомых планет.
А яшчэ для мяне дзяцінства – гэта смачныя маміны піражкі, пухнаты, крыху калючы шалік, старыя лыжы і мяч у куце, мае цацкі, рэчы і многае іншае, што ніколі не сатрэцца з маёй памяці, калі я стану дарослым. Цяпер я цаню кожнае імгненне, хачу захаваць у памяці самую нязначную дэталь. Я хачу, як мага даўжэй, заставацца дзіцем, верыць у цуды і перанесці ўсе гэтыя адчуванні ў дарослае жыццё. Менавіта яны будуць дапамагаць мне крочыць па доўгай, няпростай, але такой загадкавай дарозе, пад назвай жыццё.
|
