Паняцце слова «прыгажосць» - неардынарнае. Кожны чалавек мае на ўвазе пад гэтым словам нешта сваё. Для каго – то прыгажосць – гэта прырода, якая акружае чалавека. Гэта і пухнатыя лясы, высокія горы, цудоўныя пейзажы, заходы і ранкі залатога, цёплага сонейка, яркая месяц ў небе, навальніцы, ліўневыя дажджы, больш лужынкі. А хто – то прыгажосцю лічыць стройнае цела чалавека, миловидную знешнасць, вялікія вочы, прамы нос, поўныя сакавітыя вусны, раскошныя валасы. Для мяне ж мяне прыгажосць – гэта што – то больш высокае, неосязаемых. Гэта тое, да чаго цягнецца душа.
Я не змагу назваць прыгожым тое, што нясе ў сабе адмоўны настрой і дрэнныя намеры. Напрыклад, зброю. Яно можа быць калі заўгодна прыгожым, выкананым рукамі лепшых майстроў, але затое гэты прадмет прыносіць з сабой зло і смерць. Тое ж самае і з чалавекам. Так, знешнасць яго можа быць прыгожая, манеры – вытанчанымі, розум вострым. Але, калі намеры яго грэшныя, калі ён поўны негатыву і ненавідзіць навакольных, то я ніколі не буду лічыць яго прыгожым. Ён выродлівы знутры, значыць, выродлівы і звонку.
Для мяне прыгажосць знаходзіцца ў дробязях, а не ў чым – то вялікім, глабальным. Гэта першы вясновы пралеска, дробненькія, пухнаты шэры кацяня, хлеб, выпечаны мамай. А яшчэ – гэта ўсмешка шчаслівага чалавека. Яна выдатная. Прыгажосць – гэта добрыя, натруджаныя рукі, якія робяць добрыя справы.
Прыгажосць – гэта не модная вопратка, не стройная постаць і пышныя валасы, гэта не новы тэлефон і дарагія боты. Усё цудоўнае, крыецца ў шчырых учынках, у правільным паводзінах, у іскрынкамі ў вачах, у смешных рабацінні і ва ўменні ладзіць з самім сабой.
|
